Sądząc po zachowaniu mężczyzny i ogonach, które tak bezpardonowo zdecydował się pokazać, stał przede mną nie byle jaki randomowy przechodzień, ale przedstawiciel bardzo starej rasy, o której w młodości sporo czytałam z uwagi na pewne podobieństwa między nimi a moją rodziną. Kitsune. Jeden z legendarnych lisów o wielu ogonach, każdy kolejny świadczący o rosnącej mocy istoty. Piekielnie sprytne, jednak tak niepoważne w swym wielosetletnim życiu.
Zawieranie układów z jednym z nich to była totalna głupota i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Nie dziwił mnie fakt, że zaproponował pomoc. Czas na rozwiązanie sprawy klątwy, zanim ktoś zacznie mnie o coś podejrzewać, upływał nieubłaganie, a postępów nie poczyniłam żadnych. Na pewno widać było po mnie wzbierającą z tego faktu irytację. Być może po moim komentarzu odnośnie pióra, który wyrwał mi się bez większego zastanowienia, po co w zasadzie się odzywam, uznał, że zabawnie będzie patrzeć, jak błagam o pomoc. Jak wiadomo, człowiek dokonuje zaskakujących wyborów, będąc w desperacji. Jednak skoro ten zadufany w sobie lis miał przy sobie pióro ptaka, którego gniazda szukałam, a moja magia mówiła mi, że raczej spędził w okolicy sporo czasu... Prawdopodobnie jeśli ruszę przeszukać okolicę jeszcze raz, uda mi się znaleźć to, czego potrzebuję. Pilnując, by poruszać się po rosnących okręgach wokół miejsca, z którego przyszedł. To mogło się udać nawet bez układania się z tym kapryśnym lisem.
